Za co kochamy angielskie ogrody?

Ogrody w stylu angielskim należą do najpopularniejszych na całym świecie. Ich zdolność do dostosowywania się do wielu różnych fasad budynków i chyba wszystkich wyobrażalnych przestrzeni daje im wyraźną przewagę nad innymi typami ogrodów. Historię angielskiej metody prowadzenia ogrodu można prześledzić aż do XVI wieku, kiedy to zaczęły powstawać pierwsze założenia świadomie tworzone w tym stylu, poprzez opozycję do niezwykle ekspansywnych wówczas ogrodów francuskich. Od tamtego czasu – przez pół tysiąca lat! – styl i design angielskich ogrodów jednocześnie zmienił się nie do poznania i… pozostał z ducha taki sam. Łączenie tego, co nonszalancko naturalne i „dzikie” z tym, co wyrafinowane i ukulturalnione, było cechą, która zapewniła temu stylowi popularność niesłabnącą przez stulecia. A jakie były inne czynniki?

Równowaga między rabatami a trawnikiem

Chyba nikt nie ma wątpliwości co do tego, że w przypadku ogrodu angielskiego to rośliny – a nie, jak na przykład w ogrodzie japońskim czy niektórych wariantach europejskiego ogrodu konceptualnego, ozdoby czy formy nieożywione – są zdecydowanie najważniejszym elementem. Cechą charakterystyczną jest ich rozmaitość i różnorodność, pozwalająca nadać ogrodowi bardziej naturalny wygląd bez jednoczesnego zatracenia tej trudnej do opisania, ale łatwo uchwytnej atmosfery czegoś, co zostało zmienione i troskliwie wypielęgnowane przez człowieka. Szczególny nacisk kładzie się na gamę kolorystyczną roślin, która powinna być harmonijna i przemyślana, oraz na sposób utrzymania trawnika: nie ma on dominować założenia, lecz podkreślać jego pozostałe elementy i spajać je w całość. Warto podkreślić, że w ogrodzie angielskim jest miejsce na każdego rodzaju rośliny: także na warzywa i owoce.

To, co pnie się i przelewa

Większość ogrodników lubi pnącza, ale ci angielscy mają do nich szczególną słabość. Trudno byłoby znaleźć angielski ogród ich pozbawiony. Sentyment do pnączy może wynikać z ogólnej tendencji angielskiego ogrodu do czynienia ustępstw na rzecz bujności i obfitości: podobnie jak pnącza owijają się wokół pni, fasad, trejaży i altanek, tworząc swego rodzaju naddatek, tak i rośliny zebrane w rabaty nie trzymają się tutaj ściśle wyznaczonych im granic, przelewając się przez nie barwną falą – i to nawet w najbardziej formalnych odsłonach stylu!

Wyrafinowane kształty

Ogród angielski może wydawać się dziki, ale tak naprawdę jest zestawem starannie dobranych kształtów, i to zarówno w wersji formalnej, jak i nieformalnej. O ile jednak w tych pierwszych nacisk położony jest głównie na proste linie, kanciaste figury geometryczne i symetrię, o tyle te drugie preferują swobodniejsze, miękkie podejście: założenia na planie kół i owali oraz krzywizny. Ten pierwszy typ może wydawać się nieco sztywny, ale taki właśnie ma być: to styl preferowany przez arystokrację i najczęściej spotykany nieopodal pałacyków. Nieformalne ogrody angielskie będą z kolei pasować równie dobrze do willi na obrzeżach miasta, jak i do wiejskiego domku.